Olmak ya da olmamak işte bütün mesele bu.

Düşüncelerimizin katlanması mı güzel,

zalim kaderin yumruklarına, oklarına?

Yoksa diretip bela denizlerine karşı

“dur, yeter” demesi mi?

Ölmek, uyumak sadece.

Ama düşünün ki, uykuda düş görebilir insan!

İşte bu kötü.

Çünkü ölüm uykusunda,

şu fani bedenden sıyrılıp çıktığımızda,

göreceğimiz rüyalar bizi duraksatır ister istemez.

Yoksa kim katlanırdı zamanın kırbaçlarına, küfürlerine,

zorbanın haksızlığına, kibirli adamın hakaretine?

Hor görülen, aşkın acıların, adaletin gecikmesine,

devlet görevlisinin kendini bilmezliğine;

sabırla bekleyen erdemli kişinin,

değersiz insanlardan gördüğü muameleye,

yalın bir hançer darbesiyle hesabı kesilecekken?

Kim katlanırdı, bu yorgun yaşamın yükü altında

homurdanıp terlemeye,

ölümden sonraki bir şeyin korkusu olmasaydı!

Sınırlarını geçenin bir daha dönmediği,

o bilinmez ülkenin korkusu kafamızı karıştırıp

bizleri, tanımadığımız dertlere koşup gitmektense,

başımızdakilere katlanmak zorunda bırakmasaydı?

İşte bunları düşündükçe,

ödlek olup çıkıyoruz hepimiz,

ve işte böyle kararlılığın doğal rengi,

endişenin soluk gölgesiyle bozuluyor;

bulutları hedef alan büyük ve iddialı atılımlar,

bu yüzden yörüngesinden sapıyor,

ve bir girişim olmaktan çıkıyor adları.

William Shakespeare