Seks işçisi, cinsel hizmet sunarak para kazanan kişidir. Seks işçisi terimi zaman zaman fahişelik ile eş anlamlı kullanılmaktadır. Yani eşcinsel fahişeler bir iş veya bir yaşam aracı olarak hemcinsleriyle seks yapan kişilerdir. Bu tip eşcinsellik gerektiğinde para ile seks yapmak için ulaşılabilen eşcinsellik türüdür.
Chicago Üniversitesi Hukuk Profesörü ve “Seks ve Gerçekler” kitabının yazarı Richard Posner eşcinsel fahişeler konusunu uzun uzadıya inceleyen bilim adamlarından biridir. Dünyada kadın erkek sayısındaki eşitsizliğin büyük karmaşaya yol açacağını ifade eden Posner; “böyle devam ederse kadın sayısı azaldıkça fahişelerin fiyatı yükselecek, erkekler çözümü eşcinsellikte bulacak” diyerek dikkatleri çekmiş ve erkeklerin bir kadını evlenmek için ikna etmesinin zorlaşacağına ve başlık parasının da giderek artacağına iddia etmiştir. Albert Touraine’in 1960 Eylül’ünde bildirmiş olduğu araştırma sonuçlarına göre, fuhuş yapan erkeklerin sayısı Paris’in belirli kesimlerinde 2000 civarındadır ve söz konusu erkek fahişeler eşcinseldirler. Bu davranış biçimi tarihin en eski çağlarından beri var olup, insan toplumlarında çeşitli tutumlarla ele alınmıştır. Romano, Kongo’da Çat gölü yakınında yaşayan bazı toplumlarda köyden köye dolaşan gezici eşcinsel fahişelerin varlığını saptamıştır. Mısır’da Firavunları genç oğlanlarla sevişirken gösteren birçok erotik resim bulunmaktadır. Hatta erkekler ilkel toplumlardan beri genç oğlanları yani erkek fahişeleri yanlarına almış ve aylarca av peşinde koşarken onlarla cinsel ilişkiye girmişlerdir.
Kiralık dans partner anlamına gelen jigolo; Fransızca’dan alınan bir başka sözcüktür ve erkek fuhuşu kapsamında özel bir kategoriyi ifade eder. Jigolo arkadaşlık etmesi ve cinsel etkinlikte bulunması için para ödenen profesyonel bir erkek refakatçidir. Jigololar genç ve yakışıklı kişilerdir. Bir jigolonun genellikle heteroseksüel olduğunun sanılmasının aksine biseksüel hatta eşcinsel jigololarda tespit edilmiştir.
Eşcinsel kadın fahişeler (sevici fahişeler); para karşılığında cinsel etkinliğini bir başka kadına satan kadınlardır. Eşcinsel etkinlikleri olan bu kadınların zaman zaman heteroseksüel ilişkilere de girdikleri görülmüştür. Eşcinsel fahişe kadınların çoğu da dostlarını kadın olarak seçerler yani bir erkek hesabına değil de bir kadın hesabına çalışırlar.
Osmanlı kayıtlarında bazen eşcinsel ilişkiye açık kızlar ve oğlanlar olarak anılan köçek ve çengiler ise eskiden görülen çok özel bir meslektir. Köçeklere erkekler, çengilere de kadınlar ilgi duyar, dans dışında sevdiklerini ve beğendiklerini konaklarında ağırlamak isterlermiş. Hatta köçeklerin ve çengilerin müptelaları varmış. Tarih Boyunca Aşk adlı çalışmasında Osmanlı toplumunda önemli bir yeri olan köçek ve çengi olayını Koloğlu şöyle özetlemektedir:
Tarih boyunca cinsel eğitim kadını kadın, erkeği erkek yetiştirmek amacını gütmüştür. Ender olmakla birlikte bunun tam aksi, yani kadının erkek, erkeğin kadın gibi eğitildiği haller de vardır. Bunun gizli değil, toplumun da hoş gördüğü çerçeveler içinde yapıldığına Osmanlı tarihinden örnek verilebilir: Köçek ve çengiler.
Köçek, çalgıyla dans eden erkektir. Ancak her belini kıvıranı köçek sanmak hata olur. Bunlar ince yapılı, süzgün gözlü ve güzel yüzlü delikanlılar arasından seçilir ve özel bir eğitim görürlerdi. İki yıl kadar süren eğitim sırasında dans etmesini, seyircilere hoş görünmesini, Çingene kadınlar ve kartlaşmış köçeklerden öğrenir, kendilerini genç kızlara benzetmek için saçlarını uzatır, uçlarını kıvırırlardı. Ufak yaşta eğitilen köçeğin tazeliği uzun süre devam etmediği için yıllar geçtikçe bunların bacakları güzelliğini kaybeder, müşteri kaçırmamak amacıyla uzun şalvar giyerlerdi. Kadife entari, sırma saçaklı canfes giyer, enli kemer kuşanır ve oynarken parmaklarına zil takarlardı. 16. yüzyılın sonlarından itibaren gittikçe yayılan ve devrin sirkleri sayılan cambazhanelerde en değerli numara köçeklerdi. 19. yüzyılın ortalarına kadar bu rağbeti kaybetmemişlerdir. Bazı büyük kahvehane ve meyhanelerde, köçekler, oyundan sonra keyif sahiplerine sakilik ederlerdi. Zenginlerin de konaklarında özel âlemler tertipledikleri, bunlar için büyük paralar harcadıkları işitilmiştir. Köçek âlemleri toplum hayatına öyle yerleşmişti ki, 1856’da padişahın iradesiyle halk arasında köçek oyunları yasak edildiği halde, saray bu eğlenceden vazgeçememiş, ancak çeyrek yüzyıl sonra Sultan Abdülhamit’in emriyle kaldırılmıştır.
Köçeklerin kadınlaşma çabalarının aksine, çengiler erkekleşmeye ve delikanlılığa özenen kadınlardı. Bunlar da ince yapılı ve güzel yüzlü olanlar arasından seçilir, özel bir eğitim görürlerdi. Çoğunluğunu eski çengilerin oluşturduğu kolbaşılar bu kızları evlerinde alır ve her gün dans dersi verirlerdi. O devirlerde ahlak kuralları bu çeşit evlerin yaşamasını zorlaştırdığından, her kolbaşı kendisine bir veya birkaç büyük adamı koruyucu seçer, zaman zaman onlara ziyafetler, özel davetler vererek durumlarını sağlamlaştırırlardı. Çengilerin sokağa çıkması, düğün evi veya hamam âlemine gitmeleri de bir hayli törene bağlıydı. Bu konudaki bir yazıyı aynen nakledelim: “Sırma ağır bir çuha veya kumaştan ferace giymiş, tülbentten yaşmak tutmuş olan sarı çizmeli kolbaşı en önde giderdi. Bir koluna bir Arap halayık, diğerine de elinde büyücek bir çanta bulunan boylu poslu bir halayık girerdi. Kolbaşıyı, tıpkı onun gibi sade giyinmiş olan muavinleri takip ederdi. Onlardan sonra, rengârenk ipekli kumaşlardan feraceler giymiş ve ince tüllerden yaşmaklar tutunmuş olan çengiler, ikişer ikişer onun peşinden gelirdi. Ve bu kafilenin sonunda, muhafız olarak bir veya iki Arap halayığın bulunması da usuldendi. Zengin çengi kollarında bu kafile biraz daha genişlerdi. Sıracılar, yardakçılar, aynacılar, Çerkes ve Gürcü kızlarından büyük ve küçük birtakım halayıklarla çoğunlukla beş kadından kurulan çalgıcılar bu kafileye katılırlardı. Çengi takımı bir yere davet edildiği zaman kendilerine bir oda ayrılırdı. O odanın kapısı kapandıktan sonra içeriye hiç kimse giremezdi. Çengiler burada soyunup dökünerek tuvaletlerini tazelerler ve oyun elbiselerini giyerlerdi.” On dokuzuncu yüzyılın ortasında İstanbul’da yasak edilen bu gösteriler, Anadolu’nun bazı köşelerinde bir süre daha yaşamıştır. Ancak zamanla, işin dansla, az da olsa güzel sanatlarla bir ilgisi kalmamış ve tarihe karışmıştır.